Onder leiding van Tom Pernet en gecoördineerd door Gaston Vanhoof werd in de ijsbaan Den Bruul nogmaals het ‘dimpverhaal’ (Alex Martens bewerkte de schriftuur van Jozef De Voght) verteld en geëvoceerd met gezongen en gesproken stukken, afgewisseld met licht- en geluidsmontages, choreografie en videopresentaties.
Voor het muzikale aspect tekende Erik Vinken. Hij zette muziek op teksten van Paul Van Hove en nam ook het koor onder zijn leiding. De muzikale gedeelten werden als hoogtepunten van het spektakel gequoteerd. Maar ook vele sterke scènes in een steeds wisselend reuzendecor waren bijzonder indrukwekkend en gaven aanleiding tot zeer lovende en positieve reacties.
Het was dan ook een organisatorische krachttoer van jewelste. Met professionele begeleiding, de inzet van vele medewerkers (om en bij de 150!) en de nodige creativiteit bleek er iets groots mogelijk. Er traden tientallen figuranten van Geelse verenigingen en individuele vrijwilligers aan, tien Kempenaars (o.a. zeven GVT’ers), zeven Ierse hovelingen (vier GVT’ers) aangevuld met een troep priesteressen (zestien eenheden GVT-jeugd), negen Ierse ridders (zes GVT’ers), Eddy Verdonck (Teigh), Alex Martens (Gerebern) en Karel Smet (O’Connor). De rol van Dimpna wel afwisselend vertolkt door Liselotte Gilis en Martine Dams.
Anne Verreyt en Lea Mertens assisteerden. Lief Kestens en Maria Lievens dirigeerden een achttal ‘naaimoeders’. De ommegangkleding was een aardige reserve om van te vertrekken. Het immense decor (vele stukken, het ene nog groter dan het andere, zoals een kapel, verrijdbare platformen voor de koren, een Zammels café met zelf gemaakte tafels en stoelen, boot, altaar, massa’s doeken…) en ook veel vervoer kwam er door de technische dienst van de stad Geel o.l.v. Frans Dams. Rekwisieten werden bij mekaar gezocht door Anja Vanlommel en Richard Vanhamel. Een vijfkoppig GVT-belichtings-en geluidsteam had het bijzonder zwaar en mocht vele nachtelijke uren kloppen om de bediening van de professionele installaties onder de knie te krijgen en te tunen. De muzikale opnames kwamen er via Peter Schreurs en Roland Belgium. Erik Devisch en Barco namen de filmprojectie op zich.
Pas tijdens de generale werden alle verschillende taferelen aan mekaar ‘geplakt’. Na de première hoorden we van iemand die het kon weten, dat Dimpna voor een mirakel had gezorgd. Die eerste voorstelling en alle andere verliepen zo goed als vlekkeloos.
In de kantine van Den Bruul en in die achter de tribune (voor 1000 toeschouwers) vloeide de Zeunt als nooit tevoren. Een toffe bende Sint-Aloysiusscouts hielp ons om alle service voor mekaar te krijgen want onze medewerkers waren even op. Dezelfde groep zou ons nog menigmaal in de zaal bijstaan als onze tapverrichtingen dreigden te verslappen. Omdat dit een nogal een prijzige productie dreigde te worden en we vreesden voor contaminaties met onze vele financiële transacties bij de bouw, werd een aparte GVT-controleur bij het project ingeschakeld (een werkje voor Jef Kestens). De gemeente had zich borg gesteld voor alle kosten. Mede daardoor en omwille van veel recupereerbare materialen (doeken, hout, tapis plein, gordijn…) waren dit beste ‘renderende’ opvoeringen (ter compensatie van veel zweet). Faits divers: Tom Pernet had graag een paard laten optreden; gelukkig zegevierde het gezond verstand voor een keer.
De opkomst was echter niet wat we ervan verwacht hadden.
