Wat humor in het stuk werd gebracht door een landlopertype (Jef Schauwaers in een eerste GVT-rol). Ook twee andere kanjers verschenen voor de eerste maal aan het front: Eddy Verdonck (de man) en Jan Lembrechts (commissaris), die later nog hoge ogen zouden gooien. Greet Bensch was verpleegster. Kris Luyckx en Jo de Mey speelden agenten.
Wijlen Erwin Claesen had een pastoorsrol. Hij had het moeilijk met het vinden van de buitendeur. Als zijn tegenspelers alle andere uitgangen blokkeerden, lukte het wel.
De set: een chalet in de Franse Alpen. Na een echtelijke ruzie wacht een man in spanning op de terugkomst van zijn vrouw (Lieve Dams). De schok van het weerzien is de aanzet tot een web vol onverwachte wendingen en intriges op de scheidingslijn tussen waarheid en leugen…
Het bleef spijtig genoeg bij drie voorstellingen. Ons publiek bleek vooralsnog niet happig op iets wat te fel afweek van het klassieke blijspelpatroon. Niettemin zette het haast onafscheidelijke duo Zagers-Vansant een pracht van een voorstelling mee op de scène.
Willy Wouters, licht- en geluidsman van het eerste uur, verliet na dit seizoen de vereniging om zich meer met zijn werk te kunnen bezighouden. Ivo Vangeel zou nog achter de knoppen blijven tot en met de Spantperiode (tot ca.1990). Freddy Vets was decorverantwoordelijke.
Een technisch voorval: onze spots staan vlakbij een betonnen paal en krijgen daardoor geen afkoeling. Ze vallen één voor één uit tijdens een voorstelling: plop, plop, plop…
