Klachten, een klucht van Paul Coppens, speelt zich af op het klachtenbureau van het grootwarenhuis Janssens en Zonen. De chef Robert is een echte rokkenjager en dumpt al het werk op de tere schouders van een sullige assistent. Die brave borst, Karel Troch, wordt door zijn chef belast met het toezicht op het klachtenbureau. Karel mag vandaag de chef zijn. Er komen heel wat klachten binnengewaaid, maar niet het soort dat Karel verwacht.
Een van de klachten komt van ene Frank, de man van de secretaresse Daisie, op wie de chef een meer dan begerig oogje heeft laten vallen. Door het klassieke misverstand denkt Frank dat Karel de vieze vrouwenloper is die zijn Daisie heeft ingepikt. Dit is slechts een van de vele misverstanden die leiden tot waanzinnige en hilarische toestanden.
Rollen: Frans Van Kerckhoven (Karel Troch, o.a. worstelend met bh-sluitingen en de ronde maar harde vormen van een etalagepop, met een heel stel nieuwe onderbroeken en ten minste één boksershort na het stuk), Dominique ’s Jegers (secretaresse Daisie, voor de zoveelste maal maîtresse in een stuk, is dit toeval?), Katrien Luyten (stoeipoes, nieuw bij ’t GVT), Chris Branckaerts (dame met klacht), Lea Mertens (Adeline Van Snick), Georges Vannuten (Frank met baritonstem en rechtopstaand haar tot de laatste vertoning), Luc De Peuter (Robert, chef van Karel, boeboeleke voor Adeline, fit) en Alex Martens (Verhulst, inspecteur, verglijdt naar de euforie van de dronkenschap, begrijpt er ten slotte geen fluit meer van).
Regie: Raf Meeuws (ondertussen getrouwd en gebouwd met Chris Branckaerts) met assistentie van Mireille Janssens en Kenny Wijninckx. Goeie ‘gave’ sfeer in de groep, vermeldt Doorloop nr. 6.
Met de productie Klachten gaat ’t GVT ook op tournee: er is een voorstelling in Mol (op 13 december 1997) en in Herentals (op 23 januari 1998 tijdens een theaterfestival).
76,5 % van de 2386 toeschouwers in Geel (CC de Werft) komt uit Geel.
Recensie, Nieuwsblad van Geel – ’t Geels Volkstoneel – “Klachten, zaterdag, 25 oktober”
De zaal zat lekker vol. Apart publiek, overigens, dat van ’t GVT. Een beetje de “unserved audience” van De Werft: mensen die zich niet aangesproken voelen door het theater dat het cultureel centrum hier zelf programmeert. Mensen die zonder verenigingen als het Geels Volkstoneel waarschijnlijk dan ook nooit een voet in De Werft zouden zetten, terwijl dat huis toch ook voor hen gebouwd is (en mede met hun belastinggeld). ’t GVT een eigen zaal, is dat dan wel een goede zaak? Als u daarover even uw zogenaamd hoofd wil breken, hoef ik het niet te doen.
Kopbrekens genoeg overigens voor de genaamde Karel Troch, hoofdpersonage van het door Raf Meeuws geregisseerde Klachten, en ten tonele gebracht door Frans Van Kerckhoven. Klachten behoort tot de kluchten en in dat genre bestaat er i.v.m. de opdracht der acteurs altijd enige onduidelijkheid. Moeten zij in de eerste plaats “acteren”, of wordt er van hen gewoon verwacht dat ze zoveel mogelijk “doen lachen”? Uitblinken in het ene is niet altijd nodig voor het andere; gelukkig maar voor de talloze amateursgezelschappen die tussen begin oktober en eind april al die zalen een giller van een avond bezorgen. Ook hier: lang niet iedereen van de achtkoppige acteursploeg in Klachten heeft geacteerd in de artistieke betekenis van het woord, maar ze hebben wel allemaal doen lachen.
In het klachtenbureau van een supermarkt besluit de chef (Robert Verhofstadt – Luc De Peuter) er een dagje van tussen te knijpen. Hij doet dat omdat er “control” komt (van Verhulst – Alex Martens) en omdat hij met zijn schatje (Nicole – Katrien Luyten) aan de zwier wil, wat dan weer tegen de zin is van zijn eigenlijke maîtresse/secretaresse (Daisie – Dominique ‘S Jegers), door wiens wettige echtgenoot (Frank – Georges Vannuten) hij bovendien fanatiek op de hielen wordt gezeten.
De reeds genoemde Karel Troch, die reikhalzend uitziet naar zijn Mertens), mag hem die dag vervangen. Hij wordt daarbij het slachtoffer van de persoonsverwisseling die zich laat raden, ontmoet Adeline in omstandigheden die hij zich totaal anders had voorgesteld, wordt verplicht een pop te bepotelen, wordt wat later ook zelf als pop bepoteld en komt van de ene penibele situatie in de andere terecht. Frans Van Kerckhoven vult die rol in door de absolute schlemiel te spelen. De tics en truuks daartoe is hij bij Gaston Berghmans gaan lenen, maar dat mag de pret niet drukken, integendeel: de zaal ging er gewillig plat voor.
Klachten is door Paul Coppens volgens de regels van de kluchtenkunst bij mekaar geschreven. Er gaat geen minuut voorbij of er gebeurt iets waar iemand mee kan lachen en soms lacht zelfs iedereen. Wanneer Frans Van Kerckhoven als etalagepop wordt opgedist (in zijn onderbroek), bijvoorbeeld. Of wanneer een zatte Alex Martens met veel omhaal een totaal stompzinnig plan uit de doeken lult. De reacties uit de zaal waren op zijn minst even kostelijk als de exploten op de scène.
Natuurlijk, Klachten is onderbroekenlol en de eerste onderbroek die artistiek verantwoorde dramatiek omhult, moet nog vervaardigd worden. Er is duidelijk een publiek voor dit soort jolige stukken en wanneer ze integer, vakkundig en geïnspireerd worden gebracht, zoals we het ’t Geels Volkstoneel zaterdag zagen doen, dan is er geen enkele reden om daar laatdunkend over te zitten klieren. De productie wordt volgens de geplogenheden van het huis aardig omkleed met bij het thema aansluitende randanimatie en een cafetaria waar men zelfs pannenkoeken schijnt te bakken. Een billenkletser zonder moeilijkdoenerij: je houdt ervan of je blijft ervan thuis. Als je ervan houdt, kunnen we deze Klachten ten zeerste aanbevelen. Een simpel recept voor een plezant avondje uit.
Dirk Kennis
