Het gegeven: het door de wolven opgevoede mensenkind Mowgli vergaapt zich aan alle weelde van het oerwoud en voelt zich er echt thuis tot hij met een schok ervaart dat zijn ware plaats misschien toch niet daar is…
Assistentes waren Bie Kestens, Lydia Vogels en Mia Vansant. Voor Mia was het haar achtste maal als regiehulpje: nooit echt in de kijker maar elke keer ONMISBAAR.
’t Spant werd omgetoverd in een jungle met klimbomen, lianen en allerlei tropische troep. Om Tarzan jaloers te maken! Richard Vanhamel voorzag alles van een laagje verf.
Er kwam een tempel die telkens weer veilig kon instorten. Samen met Carla Mannaerts zorgden Maurits Lenaerts en een pallepoterige Rob Lenaerts (later bestuurs- en beheerraadslid) voor licht en geluid. Rob zou nog bijzonder veel keren achter onze knoppen te vinden zijn en een belangrijke pijler van de vereniging worden.
Ook veel ouders werkten zich letterlijk uit de naad om alle kleding en attributen af te krijgen voor het jonge geweld (het naaiatelier telde wel 16 mensen!).
Heel wat families waren goed vertegenwoordigd in de bezetting: Lenaerts (3), Jacobs (3), Van der Veken (1), Martens (1), Willems (3), Kestens (2), Werelds (2), Geenen (1), Hofkens (2), Driessens (2), Belmans (1), Peeters (1), Dom (1), Verwimp (2), De Belser (1), Hus (1), Laenen (1), Kenis (1), Leysen (1) en Vaneynde (1).
Zes vlotte opvoeringen voor volle zalen (in totaal 730 toeschouwers) werden hun onvergetelijke deel.
