Afgunst, nijd, jaloezie en halsstarrigheid zijn de hoofdingrediënten van deze zedenkomedie die uitblinkt door het origineel gegeven en het hoge tempo van meesterlijke oneliners…
Twee hoofdrollen: Gaston Vanhoof (Oscar, Epo) en Frans Van Kerckhoven (Felix, de onvermijdelijke), aangevuld met Ivo Verreyt (Swa), Georges Vannuten (Maurice), Katrien Luyten (Kelly), Mireille Janssens (Sabrina, nieuw), Jef Schauwaers (Willy, terug na enkele jaren afwezigheid) en Jos Dillen (Rob, de stille).
Regie: Raf Meeuws. Assistentie: Chris Hendrickx.. Set: CC de Werft.
1850 toeschouwers
De repetities verliepen moeizaam: twee spelers ziek (Katrien en Ivo) en een ongestelde regisseur moest al eens forfait geven (Chris nam toen over). Ivo brak vier ribben na een zwaar verkeersongeval (het hadden er meer kunnen zijn, want hij had er die avond nog bij).
Recensie, Nieuwsblad van Geel – ’t Geels Volkstoneel – “Een vreemd koppel”
Zou het Geels Volkstoneel weer op dreef zijn?
Ons antwoord mag alvast een aansporing heten om een gezellige avond door te brengen. Jazeker, dus!
Wie niet al te intellectualistisch is ingesteld en dus ook eens kan lachen met een volkse grap, moet dit stuk trouwens gezien hebben. Veel beter dan “Nonkel Jef” of andere Antwerpse theaters. Een pak avondvullender ook dan wat u in de cinema even verder opgedisseld krijgt. De stukken van Neil Simon werden dan ook omgezet naar hedendaagse toestanden, die zich bijvoorbeeld in Geel zouden kunnen voordoen. Het fenomeen echtscheiding is in onze maatschappij immers sterk aanwezig, vreemde combinaties beginnen – zelfs in onze landelijke Kempen – al de gewoonste zaak van de wereld te zijn.
Oscar (Gaston Van Hoof) en Felix (Frans Van Kerckhoven) hebben dan ook niet zo heel veel moeite om hun situatie aan het publiek duidelijk te maken. Wat niet betekent dat de twee hun rol niet uitstekend spelen, wel integendeel. Hun manier van dialogeren bijvoorbeeld, klinkt wel heel bijzonder levensecht. “Ik zou dit stuk alleen maar in Geel kunnen opvoeren met deze twee mannen in de hoofdrol”, zei regisseur Raf Meeuws ons nog vorige week. Toen keken wij nog op van die uitspraak, vandaag echt niet meer. Vooral de herkenbaarheid van hun Geels dialect, (en enkele Geelse toestanden) maakte het stuk nog wat meer herkenbaar, bij momenten zelfs pakkend en gewoon “echt”. “Een Vreemd Koppel” zit dus uiterst goed in elkaar, al komen enkele bijrollen – ook al door de sterkte van de hoofdacteurs – misschien iets minder uit de verf. Het zij hun vergeven!
Het decor, de muziek en de typisch Geelse vondsten (De Leunen, Het Anker, de Claridge…) maken het geheel nog meer aantrekkelijk. De manier waarop Frans Van Kerckhoven het stuk opent bijvoorbeeld, brengt al meteen een lichtjes hilarische stemming in de zaal. Mensen met al te puriteinse neigingen moeten zich maar onthouden, alle anderen (en daar rekenen we de meeste Geelse lezers bij!) beleven ongetwijfeld een gezellige avond.
Dirk Kennis
