Waar gaat het over
Wablief? Schelmenstuk? Een schelmenstuk, dames en heren, is een toneelstuk waarin een sympathieke deugniet gans het stuk door alles ondersteboven zet, alle andere mensen misleidt om zo met de eer en vaak ook nog met het geld van de gedupeerden te gaan lopen.
De naam van de regisseur: Günther Samson, druk gesticulerend, nooit zonder woorden, altijd vol van vanalles. Het is vooral zijn aanpak die nog het meest bijzonder is: elke repetitie start met een opwarming, ‘wush’ (soms ook wel ‘bunnybunny’), een onderdeel van zijn (favoriete) improvisatieoefeningen. De bedoeling daarvan is dat elke ‘acteur’ vrijuit DURFT te spelen. De cast van Capito? -want zo zou Scapin in Samsons versie gaan heten- raakt er volledig van in de ban. In de nieuwe versie werden de personages eigentijdser en werd de taal aangepast. Achter de komische waanzin -ook eigen aan Capito?- schuilen herkenbare figuren waarin ieder van ons zich kan herkennen, dixit het programmablad.
Acteurs en decor
Bijzonder sterk was Dirk Couvent als Scapino, lijfwacht van Leandro (David Verboven), zoon van Geronte (een zakenman vertolkt door Frans Belmans). De andere rollen: Mimi Van Roosbroeck (mama Mimi, een zakenvrouw), Sven Verreyt (Ottavio, zoon van Mama), Marc Wijnants (Silvestro, lijfwacht van Ottavio), Martine Dams ( Giacinta, lief van Ottavio), Ellen Peetermans (Zerbinetta, lief van Leandro), Carolien Van der Veken (de meid Nerina en kelner) en Peter Michielsen (de zwerver Carlo en kelner).
Lief Kestens en Sindy Lenaerts assisteerden en zorgden o.a. voor de kleding.
Het decor was vrij eenvoudig: een achterwand met draaiende panelen waardoor de verschillende scènes in een zeer hoog speeltempo konden worden uitgevoerd. Op die magistrale deuren die draaiden en zwiepten dat het een bangelijke lust was om aan te zien, zijn de sporen nog terug te vinden: bloed, huid, schoensmeer, zweet en…
Ze hebben het jonge geweld goed doorstaan, want ze zouden later nog worden gerecycleerd als afscherming van de polyzaal op de eerste verdieping boven onze ‘nuts’.
Het resultaat
Uit een artikel van Ellen en Carolien : … er waren twee olijke kelners, die door Italiaanse/Duitse canzona’s en Franse parlées, met pokémonfiguren en een hoop stoorzenderij, mekaar en de anderen op een verkeerd been zetten.
… acht dames en heren … spreidden heel wat lenigheid tentoon (al had ‘el papa’ met zijnen ‘op-en-af’ wat moeite) … sluwe, listige, onnozele, verliefde, misleide, brutale, dominante, plezante, oerdomme, frivole, … figuren. De ene vergat telkens dat ene zinnetje, de andere hield ervan om als volwaardige hooligan op de scène zijn ware aard te mogen vergeten. Er werd zelfs niet over nagedacht om een verhit hoofd telkens weer in dat plastic kommetje af te koelen. Ballonnen werden struikelblokken en de truc met de zak en de hond werd een voltreffer. Aan het eind kwam, zoals dat bij een goed stuk hoort, na een lach en een traan, het stukje moraal de toeschouwers weer op het rechte pad zetten.
De eerste theater culinair!
Op 14 april 2001 was er een eerste theater culinair.
Na elke vertoning was er een kort, maar des te meer gesmaakt optreden van een nieuw multi-instrumentaal muziekensemble in wording: Blue Art, Too met Martine Dams aan de stembanden en o.a. (ondertussen wijlen) Herman Van den Brande aan de lead gitaar. Deze optredens zouden nog een Sabamstaartje krijgen. Zeker een jaar later kwamen namelijk de gasten van Sabam met de eis om ‘rechten’ te betalen voor deze optredens. Er werden kwaaie brieven over-en-weer gestuurd. Gaston Vanhoof en Jef Maes bleven er echter vast van overtuigd dat we er geen ‘rechten’ voor verschuldigd waren. Een incassobureau (?) dreigde… Net toen we dachten dat we het in Turnhout zouden moeten gaan uitleggen, ontvingen we een schrijven van Sabam waarin ze ons als ‘ter-goede-trouw-handelend’ quoteerden. Zaak geseponeerd?
Eind juni werd het vruchtbare seizoen afgesloten met een barbecue.
