In 1989 stapte ik als 17-jarig studentje aan de hotelschool van Geel voor het eerst ’t GVT binnen, destijds nog in ’t Spant, voor de voorstelling: Doe het zelf, neushoorn. Na afloop vroeg Gaston me: “Hebt gij geen goesting om toneel te spelen?” Een jaar later stond ik er zelf op de planken als kolonel in een heus varkenskostuum met tutters van papflessen als spenen in De toevallige dood van een anarchist. Vanaf dat moment was ik verkocht. De toneelmicrobe had toegeslagen.

Ik speelde nog mee in producties als Het Koekoeksnest, De droom van Zotte Rik en Staanske, Staanske in regie van ‘huisregisseur’ Raf Meeuws. Tot Het Vierde Oor uit mijn eigen dorp Olen aan mijn ‘oor’ kwam trekken en waar ik niet alleen acteur en later voorzitter was, maar ook mijn eerste regie deed, uiteraard met: Doe het zelf, neushoorn! Die regiekriebel bracht me bij verenigingen als De Plansjeetrappers, d’Elzegrippe, De Plankeniers en De Gezellen.

De knepen van het ‘métier’ en de komedie? Die leerde ik van Frans Van de Velde in De Peerdestal van Napoleon in Antwerpen, twee decennia lang mijn vaste thuisbasis.

Uiteindelijk bracht een eigen zaak mij naar Hamme, waar ik tegenwoordig mijn liefde voor theater deel op de planken bij  Voor God en den Evenmensch en Trouw aan Kunst.

Maar hoe ver ik ook ging, ’t GVT bleef trekken. En nu, na al die jaren, ben ik enorm blij om terug te zijn. Dit keer niet als speler, maar als regisseur.

En, mocht je – als trouw bezoeker – in mijn regie hier en daar enkele truukjes en trekjes van Raf Meeuws herkennen, dan is dat niet toevallig…

Merci Raf, merci GVT…

Honey, I’m home!